Este novo poemario de MarÃa Xosé Queizán tenta recuperar a memoria da resistencia contra o franquismo, desde mediados dos 60 a mediados dos 70. Foron anos de rebeldÃa en que se produciron as folgas obreiras, as loitas contra o réxime opresor, confrontacións que causaron mortes, detencións, cárcere, exilioà A autora reflicte un proceso histórico que viviu e padeceu. Foron anos de concienca ideolóxica e represión brutal; xa que logo non lle era posible rememorar ese terror sen ira, non podÃa escribilo sen cólera. Pero, aÃnda que a autora viviu os acontecementos, non os escribe en nome propio: están trazados dende o punto de vista masculino. Non poderÃa escribirse desde a posición das poucas mulleres organizadas daquela en partidos e sindicatos: as mulleres non decidÃan, non contaban. Este poemario de lembranza e recoñecemento aos impulsores da conciencia polÃtica galega non serÃa o mesmo escrito desde a conciencia feminista. TerÃa que chamarse Cóleras, xa que as mulleres sentÃan unha dupla indignación porque padecÃan unha dobre opresión.
