Os cachorros aínda non abriran os ollos.Levaban tres díasarrecunchados entre as patas da nai leoa movéndose ás toas,unicamente para buscar o leite,insensibles a calquerareclamo.O león,apartado,mirábaos.De súpeto,ergueuse e,sacudindo a súa bela melena,emitiu un bramido sonoro eestridente.De súpeto,os cachorros abriron os ollos de par en parmentres todas as feras da sabana fuxían aterrorizadas.E,como o león,que esperta os seus pequenos cunforte berro,un eloxio oportuno esperta a adormecidavirtude dos nosos fillos incitándoos a esforzarse con honra.Ese eloxio que afasta todo o que non é fermoso nin bo.
