O avó de Xoán era o carteiro da vila de Ximaraos antes de xubilarse. Como o home xa vai vello e cada vez ten peor memoria, Xoán e mais a súa nai van vivir con el para coidalo. Entre as súas posesións máis prezadas atópase unha colección de postais penduradas da parede. A Xoán encántanlle, pero o avó non llas deixa nin tocar. Aínda así, o rapaz aproveita cando el non está para fochicar nelas. Co paso do tempo, o ancián cada vez lembra menos cousas, mais do seu maxín nacen historias que Xoán escoita abraiado, sen saber moi ben se son reais ou inventadas. Ademais, o avó está sempre coa teima de que hai que facer o repartimento das cartas. Xoán pensa que é un conto máis, ata que atopa no faiado unha saca de correo chea de cartas sen entregar. Serán capaces entre os dous de que as cartas cheguen aos seus destinatarios despois de tanto tempo Segundo o xurado do XIII Premio Manuel María de literatura dramática infantil, «O carteiro de Ximaraos» aborda, dun xeito sensible, coidado e con profundidade, a situación das crianzas que conviven cun familiar doente e o conflito interxeracional que os separa. A importancia da memoria, a tradición e a transmisión do legado familiar están tamén presentes na obra, que destaca así mesmo pola calidade dramática e a detallada construción dos personaxes.
