Partindo do tanxíbel, o poema esculca a zona iluminada polo foco da luz,ao tempo que estende a circunferencia do misterio que o arrodea. Poemas que se nutre da súa propia incerteza, mais entende que a beleza pode devir unha forma de opresión, que o equilibro é sempre pasaxeiro, e a perfección, frío plastificado. Sabe das teorías científicas que fican en estado de poesía até que se demostran (e mesmo despois de seren veriticadas, poden seguir oerando como materia poética). Poesía que non procura describir, senón nomear con precisión; para o que desenvolve as súas propias ferramentas. A palabra que tampouco dubida en denunciar, ao tomar conciencia do momento e do lugar que lle corresponde vivir.
